• Waltraud Strelow 

    Op haar 37ste, 38ste kwam Waltraud Strelow naar Nederland. Haar levensverhaal is er een die iemand luisteren doet. Een verhaal dat na vele omzwervingen uiteindelijk in een Zwolse flat terechtkwam. Bijna twintig jaar woont ze nu in de Wanningstate en ze heeft het hier prima naar haar zin. Eigenlijk had ze het al naar haar zin, ware het niet dat ze in een nogal roerig deel van Europa moest opgroeien. En dat is nog wat zacht uitgedrukt.
    In Zwolle, Nederland kwam het leven voor de nu bijna tachtigjarige in rustiger vaarwater terecht. Met een bestaan als het hare achter de  rug wordt een vies stoepje toch wat banaal. Hoe was het om in deze flat te trekken? “Nou, als je op de Palestrinastraat hebt gewoond, waar het zo smerig was, was het een verlichting om in de Wanningstate te komen. Terwijl dit flatgebouw voor de renovatie toch ook al achteruit ging. Maar ik vond deze woning zo fijn! Het was een hele opluchting. Ik had licht, ik had ruimte. De omgeving was mooi, er was een park. Nu is dat bebouwd helaas. Toen ik hier kwam, had ik maar weinig contact met mensen. Sommigen groetten elkaar, sommigen niet. Dat is nu veel beter. Ook de flat werd opgeknapt. Dat had wel tijd nodig. Na een behoorlijke renovatie kon ik pas goed gaan behangen en verven. Maar ik ben zeer tevreden. Ik hoop dat ik hier kan blijven wonen.” 

  • Veel in de huiskamer doet aan Duitsland denken. Het is misschien zelfs een Oost-Duits behangetje te noemen dat er tegen de wand is geplakt. Thuis neem je altijd mee. Zelfs al is het een thuis van heel lang geleden, toen je nog als jonge meid zonder rijbewijs op een motor zat en het leven je met vele jaren in het vooruit toelachte.
    Moeilijke tijden heeft ze achter de rug. Haar familie leed zwaar onder de inval van de Russen. Waltraud heeft Pools bloed en komt helemaal uit het oosten van Duitsland. Uit het oude Oost-Pruisen. Ze was ooit journalist in Berlijn toen de communisten aan de macht waren. Maar omdat haar vader in 1953 aan de volksopstand tegen de DDR-autoriteiten meedeed, werd ze persona non grata. Het werd voor haar langzamerhand onleefbaar in de voormalige communistische boerenheilstaat. Ze vluchtte. Met de metro. De grens was nog niet waterdicht toen zij naar het westen overstak. En nu zitten we bij haar koffie te drinken in een flat in Zwolle tussen de paasvoorbereidingen.

    We zien een oude zwartwitfoto met een struise Waltraud op de motor. “Mijn vijf kinderen wilde weten wat ik als twaalfjarige heb meegemaakt in de Tweede Wereldoorlog.” Sovjetsoldaten hadden haar na de val van Berlijn in 1945 mee naar Rusland genomen. “Ik vluchtte en heb er een heel jaar over gedaan om terug naar huis te komen.” Waltraud was een van de zogenaamde naoorlogse ‘Wolfskinder’ die door bossen en wouden zwierven, sneeuw smeltend en grassen etend om in leven te blijven. “Dat heb ik nu in ‘Kurzfassung’ opgeschreven. Voor de kinderen. Nog koffie?”