• Tom en Monique Kuijpers

    De twee leerden elkaar kennen op de kermis van Enschede. Tien jaar wonen Monique en Tom Kuijpers nu aan het Talmaplein . En dat was wel aan een opknapbeurt toe. “De huizen waren helemaal op, de gaten vielen erin. Alleen een likje verf hier, een likje verf daar hielp niet meer. Als je binnen een waxinelichtje aanstak waaide het gewoon uit, zo hard tochtte het.”
    Maar er is meer nodig om een buurt leefbaarder te maken. Een opknapbeurt is soms niet genoeg. Zo zien beiden de vestiging van een kinderboerderij wel zitten. Voor de kleinkinderen. Wie weet wel op het plein zelf, een boerderij met een echte biologische groentetuin. Met een beetje leven in de brouwerij om de mensen tot elkaar te brengen. Maar het echtpaar heeft het soms moeilijk met diezelfde medemens. Met nieuwgangers in de buurt bijvoorbeeld. Monique: “We proberen hen te helpen maar worden daarna niet meer aangekeken of gegroet.” Dat is niet netjes natuurlijk en ondankbaar vooral. Monique en Tom hebben daar niet veel positieve ervaringen mee gehad: “Rond het plein zijn echt vervelende dingen gebeurd. Ruzies tussen inwoners, onrust.” En opeens stond hun Talmaplein landelijk quasi-grappig bekend als Trammelantplein. Een bijnaam waar Monique Kuijpers en haar levensgezel – net als veel andere bewoners - allesbehalve gelukkig mee zijn. Want zij is een echte Overdinkelse en gesteld op haar komaf. Of is het Overdinkelaar? “Zeg maar gewoon een echte Tukker hoor!?” Het kan nog krasser met die geuzennamen. 

  • De vrouw des huizes grinnikt: “Zo worden mensen uit Tilburg kruikenzeikerds genoemd. Haar wederhelft Tom is afkomstig uit die Brabantse stad. Vroeger werd daar in de textielindustrie urine als bleekmiddel gebruikt. Vandaar dat kruikzeiker.
    “In Overdinkel werkt het niet zoals in de stad. Vroeger was je er voor elkaar.” Nu zijn sommige medebewoners niet meer dan een schichtig hoofdje achter een dichttrekkend gordijntje, volgens het echtpaar. De vervreemding slaat op die manier toe en dat wil een gevoel van onbehagen met zich meebrengen. “Maar het zal niet aan ons liggen hoor, om de boel hier helpen op te knappen,” herhaalt Monique Kuijpers vol goede moed. Of een buurtbarbecue in de biologische groentetuin van een nieuwe kinderboerderij de lieve vrede terug zal doen keren? Het kan vriezen, het kan dooien, het kan een beginnetje zijn. En dan maar kijken of dat goed smaakt samen, die exotische peulen en sla van eigen bodem. Wie zal het zeggen. Het is aan de bewoners. Nieuwkomers en autochtonen.