• Rita en Jos Bok

    Rita: “Hoe het hier is? Heel eerlijk? Ruzies, mensen kunnen niet met elkaar. We wonen hier nou eenentwintig jaar en het is slechter geworden. Laatste drie, vier maanden is het aan deze kant tamelijk rustig. Aan de andere kant van het plein is het op dit moment heel onrustig. Ik heb overwogen om te verhuizen maar Jos zei: ik ga niet voor de buurt weg.”
    Jos: “Toen de boel naar Domijn overging, stopten ze alles in die huizen wat ze er maar in konden stoppen. Jaren geleden was het goed hier, zonder trammelant.”
    Rita: “Er werden toen kinderspeeldagen georganiseerd, met poffertjes en limonade. Iedereen stond op straat, alle deuren stonden open. Je hoefde maar naar binnen te lopen om naar het toilet te kunnen.”
    “Aan de overkant zitten nieuwkomers waar de buren ontiegelijk veel overlast van hebben. Iedere keer wordt er maar rond de tafel gezeten en gepraat. Maar het-lost-niets-op. Het blijft maar doorgaan. Totdat de politie weer op moet komen draven omdat buurthulp tekortschiet. Vaak word ik daarover aangesproken omdat ik in de buurtcommissie zit.”
    “Mijn buurvrouw had een demente kat die ’s nachts miauwde alsof ze krols was. Mijn zoon van eenentwintig moest de volgende ochtend wel vroeg op om te werken. Die jongen liep op zijn tandvlees. Dat hebben we als buren opgelost. De buurvrouw heeft de kat naar haar moeder gebracht. 
     

  • Ja, voor zulke kleine rotdingen hoeft Domijn natuurlijk niet langs te komen.”
    ”Twee jaar geleden, met oud en nieuw, hebben ze geprobeerd om mijn zoon in elkaar te slaan. Jos en ik zijn ertussen gesprongen. Dat zijn rotdingen.” Het gevoel heerst dat problemen wel worden aangekaart, maar niet worden opgelost. Jos: “Je kunt het zo mooi maken als je wilt, maar als bewoners niet samenwerken, dan komt er niks van terecht. De mensen blijven allemaal op zichzelf zitten.”
    Rita: “Wij hebben niks met de Spinnersweg, wij kennen die mensen helemaal niet. Wij komen op voor ons plein. Het Generatorteam wil ons samenkrijgen, maar dat klikt niet. ‘s Avonds gaan hier de rolluiken omlaag. Mensen in de buurt voelen zich in de steek gelaten. Mensen die hier al heel lang wonen. Die krijgen het advies dat ze dan maar moeten verhuizen. Waarom kunnen de nieuwkomers blijven zitten en moeten de oude bewoners weg? Dat snap ik niet. Het zijn maar een paar huizen die last veroorzaken.”